ನಿರ್ಮಲ ಗೆ ಗಂಡು ಮಗು ಆಗಿತ್ತು .
ನಾನಾಗ ಮಹಾಂತ ಲ್ಯಾಬ್ ನಲ್ಲಿ ಡ್ಯೂಟೀ ಮಾಡ್ತಿದ್ದೆ . ಸಂಜೆ ಐದು ಇಲ್ಲ ಐದುವರೆ ಆಗಿರಬಹುದು , ಅಪ್ಪ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿ , ನಿರ್ಮಲ ಗೆ ಸಾಸನೂರ ಬಾಯಿ ದವಾಖಾನಿ ಗಿ ಕರ್ಕೊಂಡ್ ಬಂದಾರಂತ ಹೋಗಿ ಭೆಟ್ಟಿ ಆಗಿ ಬಾ ಅಂದ. ಯಾಕೆ ಏನು ಅಂತ ಅಪ್ಪ ನೂ ಏನೂ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ , ನಾನೂ ಏನೂ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ , ಕಾಲ್ ಕಟ್ ಆಯ್ತು . ಇಪ್ಪತ್ತು ರೂಪಾಯಿ ದು ಒಂದ್ ಬ್ರೆಡ್ ಪಾಕೆಟ್ ತಗೊಂಡು ನನ್ನ ಅಟ್ಲಾಸ್ ಸೈಕಲ್ ಹ್ಯಾಂಡಲ್ ಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ , ಪೈಡಲ ತುಳಿದೆ . ತುಂಬ ಸ್ಪೀಡ್ ಆಗೆ ಓಡ್ತಿತ್ತು ಸೈಕಲ್ ಸಾಸನೂರ ಹಾಸ್ಪಿಟಲ್ ಕಡೆ. ನನಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ದುಗುಡ ಧಾವಂತ ಸೈಕಲ್ ಗೆ ಇತ್ತೇನೊ . ಒಮ್ಮೆಲೆ ನಾನಷ್ಟ ಗಾಬರಿಯಾಗಲೂ ಒಂದು ಕಾರಣ ಇತ್ತು . ನಿರ್ಮಲ ಬೇರೆ ಯಾರೂ ಅಲ್ಲ ನನ್ನ ಸ್ವಂತ ಸೋದರ ಮಾವನ ಮಗಳು. ಬರಿ ಮಾವನ ಮಗಳಾಗಿದ್ರೇ ಇಷ್ಟೊಂದ್ ಆತಂಕಪಡುವ ಆವಶ್ಯಕತೆ ಇರ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ನನಗೆ , ಆದ್ರೆ ಈಗೆ ಎರಡು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ನನ್ನ ಜೊತೆ ಮದುವೆ ಪಿಕ್ಸ ಆಗಿದ್ದ ಹುಡುಗಿ, ಸೊ ಏನಾಯ್ತು ಯಾಕೆ ಅಂತ ಗಾಬರಿ ಸಹಜ ಅಲ್ವಾ ? ಅವತ್ತು ಸಂಜೆ ಎಲ್ರೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕೂತು ಊಟ ಮಾಡ್ತಿದ್ವಿ . ಅವ್ವ ಕೇಳದಳು, ನಿರ್ಮಲ ಬಗ್ಗೆ ನಿನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಏನು ಅಂತ . ಸಡನ್ ಆಗಿ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ . ಯಾಕಮ್ಮ ಏನಾಯ್ತು ಅಂದೆ . ಅದೆ ನೀನ್ ಮದುವೆ ವಿಚಾರ . ನೀನ್ ಹೂಂ ಅಂದ್ರೆ , ಅಣ್ಣನ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡ್ತಿನಿ ಅಂದ್ಲು ಅವ್ವ . ನಾನು ಆಗಾಗ ಜಾತ್ರೆ ನಿಮಿತ್ತ ಅವ್ವನ ಜೊತೆ ನಿರ್ಮಲ ಅವರ ಊರಿಗೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ದೆ